Counselling

gdy doświadczasz zagubienia...

„Counselling” można przetłumaczyć na polski jako „poradnictwo”. Nie oddaje to jednak w pełni znaczenia tego terminu w języku angielskim. W counsellingu nie chodzi bowiem o jakieś bezpośrednie udzielanie porad, ale o specyficzny rodzaj wsparcia psychicznego, który pomaga człowiekowi korzystającemu z counsellingu osiągnąć utraconą równowagę psychiczną, odnaleźć wyjście z trudnej sytuacji, ale także odkryć w sobie nowe możliwości, spojrzeć w nowy sposób na swoje życie czy relacje itp.

Counselling/Poradnictwo Psychologiczne jest procesem mającym na celu podniesienie poczucia dobrostanu psychologicznego osoby a nie udzielanie rad lub wskazywanie Klientowi konkretnego sposobu postępowania. Doradcy nie oceniają a raczej ułatwiają przejście przez proces, którego celem jest umożliwienie zmiany, dokonanie wyboru lub obniżenie poczucia zagubienia.

Counselling (poradnictwo) jest rodzajem usługi o charakterze psychologiczno-terapeutycznym.

Można jednak wykazać różnice pomiedzy założeniami counsellingu i psychoterapii.

Psychoterapia ze swego założenia adresowana jest do ludzi, którzy nie tyle szukają rozwiązania bieżącego problemu, ale raczej do tych, którzy cierpią na zaburzenia w sferze życia psychicznego np. nerwice, zaburzenia nastroju. Niezależnie od szkoły psychoterapeutycznej, Klient psychoterapii jest osobą, która ma poczucie, że nie panuje nad swoim życiem lub jakąś jego częścią i w związku z tym potrzebuje pomocy psychoterapeuty. Jeśli dana osoba panuje nad swoim życiem i zachowaniem, choć odczuwa jednocześnie jakieś problemy psychologiczne, to najprawdopodobniej nie potrzebuje psychoterapii.

Counselling, w odróżnieniu od psychoterapii, zwraca się do ludzi, którzy „trzymają ster życia w rękach”, tzn. nie cierpią na głębokie zaburzenia psychiczne. Podstawowym założeniem counsellingu jest to, iż każda osoba jest inna i niepowtarzalna i każdy problem jest inny, ponieważ w życiu człowieka działa tyle rozmaitych czynników, że nigdy nie ma gwarancji, czy podobne działanie odniesie podobny skutek. Nie ma tu jakiejś teorii, która dopasowana do kolejnych osób, pomoże im wszystkim.

We wszystkich typach poradnictwa działanie counsellera polega przede wszystkim na słuchaniu tego, co mówi Klient. Counsellor spotyka się z Klientem w otoczeniu prywatności i zaufania, aby zbadać obszar trudności, których doświadcza osoba, wsłuchując się w jego “historię”. Może to być doświadczany stres, brak satysfakcji z życia, utrata poczucia kierunku lub celu w życiu.

Uważnie i cierpliwie wysłuchując Klienta doradca/counsellor zaczyna postrzegać opisywane problemy z jego punktu widzenia. Nie chodzi tu jednak o to, by Klientowi po prostu „dać się wygadać”. Counsellor używa swojej wiedzy i doświadczenia po to, by przede wszystkim zrozumieć jego „ramy odniesienia” (ang. „frame of reference”) czyli jego osobistą sytuację wraz z jej możliwie wszystkimi uwarunkowaniami. Counsellor nie zakłada z góry, że pewne objawy nerwicowe są skutkiem na przykład „kompleksu Edypa” i nie próbuje doszukać się w osobie Klienta potwierdzenia teorii psychologicznych. Stara się natomiast wsłuchać w opowieść Klienta i odnaleźć w niej momenty, w których ten się „zapętlił”. W trakcie słuchania doradca zadaje pytania, które służą odblokowaniu owych miejsc. Zakłada, że niemal każdy jego Klient jest w stanie odnaleźć wyjście ze swojej trudnej sytuacji w ramach swych własnych punktów odniesienia. Problem polega jedynie na tym, że Klient nie umie ocenić sytuacji korzystając w pełni ze swoich zasobów psychicznych. Zamiast tego wybiera jakiś jeden model zachowania – ciąg zachowanie-myśl-emocje, który prowadzi właśnie do „zapętlenia się”.

Jeśli Klientowi brakuje punktów odniesienia, doradca może oczywiście podpowiedzieć mu własny, w taki jednak sposób by Klient był świadomy, że dana wartość czy cel jest wartością i celem doradcy, niekoniecznie ma ważność obiektywną. Jednocześnie może to pomóc Klientowi zobaczyć jego sytuację jaśniej, z innej perspektywy.

Status counsellingu w Europie dopiero się ustala. Jedynymi krajami, w których jest on w pełni zorganizowany są Wielka Brytania i Irlandia, w mniejszym stopniu także Niemcy. W Anglii counselling jako usługa profesjonalna pojawił się pod koniec lat 60-tych. Do chwili obecnej osiągnął on status równorzędny z usługami psychoterapeutycznymi a w niektórych sferach nawet je wyparł – np. wiele szpitali i instytucji oficjalnie oferuje counselling w ramach swych struktur.

Treści tego tekstu są zaczerpnięte z definicji doradztwa sformułowanej przez Brytyjskie Towarzystwo Counsellingu i Psychoterapii.

Scroll to Top